My DEAREST LOVE, the precious one
ดั่งดวงใจ
ที่รัก, เธอผู้เป็นสิ่งมีค่าเพียงหนึ่งเดียวสำหรับฉัน
เธอ…ผู้เป็นราวกับดอกไม้ที่ผลิบานท่ามกลางแสงแรงกล้าของดวงตะวัน
ผู้ซึ่งทำให้ฉันหาญกล้าก้าวออกจากเปลือกหุ้ม เพื่อเผชิญโลกภายนอก….
นำทางฉันด้วยเสียงแห่งเธอ
ด้วยจดหมายรักที่ไม่เคยส่งไปนี้…
ขอให้มันเป็นสิ่งสำหรับการจากลาครั้งนี้เถอะ….
ความรักนั้นช่างหอมหวานราวน้ำผึ้งบริสุทธิ์…
และโปรดเชื่อเถอะ…ทุกวินาทีที่ฉันได้รักเธอ
ฉันมีความสุขเสมอ
ถึงแม้จะรู้ว่าวันนี้…วันแห่งการจากลาจะต้องมาถึงสักวัน…
แต่กระนั้นก็อดที่จะเจ็บปวดไม่ได้…
เจ็บปวดจนต้องขอให้(เสียง)ฝนช่วยกลบเสียงกรีดร้องจากก้นบึ้งของใจที่แหลกสลายเกินเยียวยา
และแม้จะรู้ดีว่า…เธออยู่ ณ ที่ที่ไม่อาจไปถึง
…แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังอยากจะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้….
ยอมขายกระทั่งดวงใจและจิตวิญญาณ
เพื่อแลกเพียงวินาทีเดียวที่จะได้อยู่เคียงข้างกับเธออีกสักครั้ง
ตอนนี้ การควบคุมตัวเองของฉันได้หลุดลอยไปเสียแล้ว
ทั้งการเกิดและดับสูญ…
ทุกสิ่งในโลกใบนี้ ล้วนถูกกำหนดไว้แล้วโดยโชคชะตาที่เราไม่อาจฝืน
ความรักคืออะไรกันแน่นะ?...ความสุข หรือ ความทุกข์กันล่ะ?
… แล้วความรักของฉันล่ะ จะอยู่ ณ แห่งหนใด?
หรือรัก จะเป็นเพียงภาพลวงตาที่คอยหลอกหลอนฉันเท่านั้น
หรือรัก อาจจะซ่อนอยู่ภายในดอกไม้ที่ผลิบานบนทางช้างเผือก…ณ ที่ซึ่ง เธออยู่นั่นก็เป็นได้
สวรรค์คงเล่นตลกกับฉันเป็นแน่
ชีวิตจริงมันเป็นอย่างนี้สินะ
ระหว่างความจริงและคำลวงหลอก
ไม่ว่าจะสิ่งไหน ก็ไม่อาจจะช่วยให้หาหนทางไปที่สู่ดินแดนแห่งคำมั่นสัญญา ที่ซึ่งความรักไม่อาจมีอยู่ได้
ท่ามกลางหิมะที่ร่วงโปรย…เหนื่อยล้าเหลือเกิน
ปรารถนาเพียงได้ทอดกายลงสู่ห้วงนิทรา
…เพียงแค่ได้หลับลงชั่วครู่ในวาระสุดท้ายนั้น…
เพียงแค่นั้น…ทุกสิ่งที่เลวร้ายจะหายไป
ดำดิ่งสู่ห้วงพสุธา
ด้วยเศษเสี้ยวของจิตใจที่เหลืออยู่…
ปล่อยในลมพัดมันไปสู่สายลมแห่งสีสัน
เหมือนซึ่งครั้งหนึ่งเคยฝันไว้
สำหรับดวงใจที่ไม่เคยหมดฝัน …
เพียงความฝันใฝ่นั้นยังคงอยู่
สักวันฝันต้องเป็นจริงขึ้นมาแน่
เมื่อได้เป็นหนึ่งเดียวกับนวจักรวาลนั้นแล้ว
น้ำตาที่เคยท่วมท้นนั้นจะหายไปด้วยแสงแห่งตะวัน
แม้จะอันตรายและยากลำบากราวกับเดินอยู่บนเส้นด้าย…
ฉันก็ยังอยู่เคียงข้างเธอเสมอเหมือนที่แล้วมา
ฉันหวัง…ว่าวันใดวันหนึ่ง ณ ที่ใดที่หนึ่ง แห่งปีที่เรืองรองนั้น
ฉันจะได้พานพบเธออีกครั้งในโลกสุดแสนมหัศจรรย์นี้
หากค่ำคืนนี้ ...
เพียงสิ่งเดียงที่ฉันมุ่งหมาย คือ สามารถข่มตาหลับลงได้…
….ในที่สุด...เวลานี้ก็มาถึงจนได้...
….เวลาที่ไม่อาจปฏิเสธ…ไม่อาจหลบหนี..
………..ลาก่อน………..
เหตุสายรุ้ง ณ เส้นขอบฟ้า
บันดาลใจของฉันรจนา
จึงแปลเปลือยบทกลอน
ครั้งแรกที่อ่านบทกลอนหรือบทเพลง (อันนี้มิอาจรู้ได้) บอกตรงๆว่าชอบ
ชอบตรงที่แปลเป็นไทยนี่แหละ คนแปลเก่งนะ แปลเหมือนภาษากวีระดับเทพได้มั้ง อิอิ
นี่แหละ ความรักของมนุษย์เรา ถ้าไม่สุขมันก็ทุกข์ เอาอะไรกับมันมากเนาะ
ขอบคุณบทความดีๆ น่าอ่านแบบนี้ จาก Blog คุณ marnoi แห่ง exteen
(คือปัญญาตัวเอง ไม่สามารถทำอะไรแบบนี้ได้หรอก 5555)
2 ความคิดเห็น:
ซักกะหน่อย..
^^
คิดถึง
แสดงความคิดเห็น